deel 2 hoe nu verder?

Zo het weekend is weer voorbij en we gaan verder met deel 2... het,  hoe, wat en wanneer heeft me wel bezig gehouden dit weekend. Wat ga ik allemaal delen met jullie en wie is er geïnteresseerd in ons verhaal. Wellicht is het handig om eerst maar eens wat de vertellen over de " constructie" van ons gezinshuis.  Wij zijn 13 jaar geleden begonnen in ons eigen huis zonder eigen kinderen en daar kwamen 2 jongens van 8 en 10 bij ons wonen. Omdat we werken vanuit Zozijn hebben alle jongeren die bij ons komen een beperking.  Dit in de breedste zin van het woord. Autisme is ons specialisme maar ook andere kinderen met een grote structuur behoefte kunnen bij ons terecht. Naast de informatie van de jongere vinden we het minstens zo belangrijk dat ouders ons het vertrouwen geven voor de jongeren te zorgen.  Dit klinkt idealistisch maar is wel ons uitgangspunt. Eigenlijk willen we met de ouders van de jongeren een soort van co ouderschaps constructie.  Dit werkt voor ons en voor ouders het prettigst omdat zo ook zij hun competentie en inbreng ten aanzien van de opvoeding van hun kind kunnen blijven volgen en meemaken. Meestal hebben de ouders die kinderen bij ons hebben geplaatst ook gewoon nog het ouderlijk gezag. In sommige gevallen is er een gezinsvoogd. Vanuit Zozijn hebben we ondersteuning van een ortho pedagoog en een teamcoach. Ook schrijven we zorgplannen en werken we volgens een methodische cyclus. Alle zorgplannen worden 1 keer per jaar geëvalueerd. Daar waar noodzakelijk direct bijgesteld
We proberen een zo normaal mogelijk gezin te zijn. Dit betekent dat we alle zorg zoveel mogelijk zelf doen en geen invallers hebben. Wel proberen we vrije weekenden in te plannen en dit lukt met de huidige samenstelling goed. 5 jaar geleden zijn we verhuist naar een dubbel woonhuis en hebben we 2 plekken erbij gekregen. In totaal hebben we dus 4 plekken voor jongeren vanuit Zozijn. Dit is ons maximum want we willen een zo normaal mogelijk gezin zijn.
Zo normaal mogelijk wat betekent dat in de praktijk?  Dat jongeren naar school of werk gaan overdag. Aangepast aan de behoefte en binnen de mogelijkheden van  de jongeren. Als het binnen het reguliere aanbod kan dan doen we dat en anders gaan we kijken binnen de wereld van de zorg. Ook qua vrije tijdsbesteding kijken we wat het beste bij de jongeren past en of het te realiseren is in het drukke weekschema. Want dat zal elke ouder van een groot gezin herkennen de logistieke planning gaat niet altijd vlekkeloos.  Gelukkig zijn ook daar de ouders van de jongeren die bij kunnen springen.
Onze jongeren zitten op voetbal hebben dansles of rijden paard.
Omdat ze allemaal op verschillende plekken op school zitten of werken is het van belang dat er open en duidelijk wordt gecommuniceerd. Ook dit klinkt logisch en idealistisch maar gebeurt dit niet heeft dat acuut zijn weerslag op ons gezin. Dus van belang is dat de jongeren goed in hun structuur zitten en wij zijn er om die structuur te bewaken en te creëren. Dit is meer dan een weektaak. Het gaat altijd maar door en wij vinden het heerlijk!
Tussen al dit technische gedoe huppelt ook nog een vrolijk meisje van 11 rond die het allemaal doodnormaal vindt dat ze met haar "broers" in dit gezin opgroeit.
Mooi om te zien is hoe zij zich handhaaft en nog mooier om te zijn is hoe ze de beperking van de jongeren uitlegd aan haar vriendjes en vriendinnetjes. Die vriendjes en vriendinnetjes die hier erg graag komen en omdat hier veel mag en kan!
Ook dit is weer positief voor de jongens want dit doorbreekt het vast raken in een structuur.
Want ook al lijkt geen dag hetzelfde bij ons eigenlijk zijn wel alle dagen hetzelfde want de structuur die er is is er elke dag en elke week weer opnieuw.
Weer even genoeg! Tot het volgende blog.
Antoinette

Het begin is er

Vanochtend tijdens een brainstorm sessie over social media bij Zozijn kwam mijn al lang gekoesterde droom een beetje uit. Enigszins geremd door de gedragscode en het rekening houdend met de privacy en het publiceren over cliënten heb ik namelijk altijd een rem gehad een blog te schrijven over ons als gezinshuis.Vanochtend echter werd ik aangemoedigd het vooral wel te doen. Je kunt het ook algemeen houden. Ik zal daarbij natuurlijk rekening houden met de privacy van jongeren die bij ons wonen. Maar ik zal vooral ook de mooie kanten van deze vorm van zorg biedt tonen aan de buitenwereld en ook belichten dat de zorg echt anders kan!
Wie wij zijn en wat wij doen komen in de komende blogs nog wel uitgebreider aan de orde. De basis van ons gezin( de harde kern) zijn Bert 46, Esmee 11 en ik  Antoinette 44.
We hebben een hond Wammes 5 en heel veel vissen in een aquarium. Er wonen 4 jongeren van Zozijn bij ons in huis. We wonen in een gewone wijk in een gewone buurt en dit was 14 jaar geleden de basis van het starten van het eerste gezinshuis van Zozijn;

En als het gaat over mensenrechten dan begint dat op kleine plaatsen dichtbij huis.
Zo dichtbij en zo klein dat ze op geen enkele kaart van de wereld te zien kunnen worden.
Maar die plekken zijn de wereld van de individuele mensen; de buurt waarin hij woont; de school die hij bezoekt; de fabriek, boerderij of het kantoor waar hij werkt. Als deze rechten daar al geen betekenis hebben hebben ze weinig betekenis ergens anders.
Eleanor Roosevelt 1958

Het begin is er het eerste blog is een feit. Ik ga nu bedenken wat er allemaal interessant is voor jullie als lezer. Er gebeurt hier genoeg namelijk!
Antoinette