Ja het is tijd voor bezinning. Aan de vooravond van een spannend 2015 voor veel mensen.
Voor veel mensen zeg ik, omdat ik heel goed besef dat wij ons enigszins in een comfortabele positie bevinden. Want daar waar bezuinigingen, ontslaggolven en veranderde wetgeving ons om de oren vliegen, stond toch maar mooi genoemd in de jeugdwet dat kinderen die om welke reden dan ook niet meer bij hun eigen gezin kunnen opgroeien om welke reden dan ook gebaat zijn bij een pleegggezin of gezinshuisplaatsing. Dank je wel Loes Ypma ( PvdA )
Dat onze stichting daar in januari een mooi besluit over had genomen door ons als gezinshuisouders een functiegroep hoger te geven omdat het al jaren ondergewaardeerd werd is een mooie bijkomstigheid die achteraf heel mooi samenvalt bij het gehele plaatje. Dat dan een collega van de week plots noemt of dat dan niet ten koste gaat van nog meer ontslagen in dezelfde functiegroep viel bij mij even niet goed. Naar mijn idee heb je dan de essentie van het verhaal compleet gemist. We gaan een andere tijd in qua zorgverlening. En daar waar vorige week het sociaal plan in de bus viel konden wij deze als enige aan de kant leggen omdat wij niet bij deze ontslaggolf horen.
Dit komt omdat deze zorg zich heeft bewezen en het meest noodzakelijk is voor de kinderen bij wie het thuis echt vast loopt om welke reden dan ook. Daarbij wil ik niet zeggen dat de andere vormen van dienstverlening niet waardevol zijn maar ik heb er vertrouwen in dat de zorg en expertise die er is zeker weer gebruikt gaat worden zij het wellicht in een andere vorm.
En dat het dan niet fijn is dat het sociaal plan ook voor jou wel geldt snap ik.
Ook ik zat in 1996 in zo'n positie. Er waren teveel mensen op het kindercentrum waar ik toen werkte. Bert kreeg zijn hartinfarct en ik werkte gewoon keihard door maar vroeg of ik een uurtje eerder weg mocht... Of ik dan wel uren afschreef zei mijn toenmalige manager.. Dit strookte niet bij mijn gevoel want ik legde mijn hele ziel en zaligheid in het werk op dat kindercentrum. Maar mijn andere ziel en zaligheid lag te vechten voor zijn leven in het Slingeland. Dappere levenslessen zijn dit. Het gevolg was dat ik toch maar de stap heb genomen om andere keuzes te maken in het leven. Wij kregen voorrang binnen sollicitatieprocedures als onderdeel van een sociaal plan. Dus bellen naar een andere baan. Niet zeker wetende of ik er goed aan deed omdat alles onzeker was in die periode. Heel goed besef ik dat dus nu dat veel van mijn collega's nu in deze periode zitten. Wat ik hen nu mee wil geven is dat het echt goed komt als je maar wil en er voor de volle honderd procent achter staat. Onzekerheid is altijd eng!
Wat je dan wel nodig hebt zijn ankers. Ankers zijn mensen die je op dat moment een juiste zet in de goede richting geven. Voor mij was dat op dat moment Thea de Graaf die ineens in mijn groepje op het kindercentrum stond naar aanleiding van mijn telefoontje naar de vacature en vragend waar mijn sollicitatiebrief bleef. Ik kende haar nog niet maar wat ben ik blij dat ik haar heb leren kennen. Als iemand weet hoe zorg daadwerkelijk bedoelt is dan is zij het en ook zij kan mensen zo in hun kracht zetten dat ze daadwerkelijk doen waar ze goed in zijn. Wat heb ik veel geleerd op het kindercentrum. Autisme, ADHD, toen nog in de kinderschoenen. Maar ook hoe creëer ik voorwaarden om een kind met een complex probleem wel zichzelf te laten kunnen zijn in de maatschappij. Voorbeeld is Sharief.
Ankers,
Ankers in mijn leven zijn vooral personen die ik niet vaak zie maar die er zeker altijd zijn. Mensen vol levenswijsheid waarvan ik elke dag geniet. Van wie ik zoveel heb geleerd. Ik noem Erwin Wieringa, Hans Silvis en Paul Rigter. Mannen due ook het goede zetje in de richting gaven om gezinshuis te worden. Zorg zoals zorg bedoelt is.
Dat vind ik toch wel het motto van 2015. Of ik niet opzie tegen 2015? Een beetje wel maar dat het anders moet was duidelijk. Als je echt zorg nodig hebt dan zul je die echt krijgen daar ben ik van overtuigd. En ook als je echte complexe zorg verleend zoals bijvoorbeeld Gitte en Carolien die ik heb leren kennen via twitter komt het goed! Jullie beloning en erkenning zal echt goed komen en dat allemaal dankzij jullie strijdlust uit liefde voor je kind.
En ja ook ik vind het schrijnend dat de huishoudelijke hulp voor ouderen eraf gaat. Maar je kunt hier echt de kanteling maken dat mensen uit de omgeving soortgelijke klussen kunnen doen. Niks ten nadele van de zovele thuishulpen want ik heb het niet over verzorging en verpleging maar puur de huishoudelijke klussen.
En nee het is echt niet denigrerend bedoeld maar we zullen het echt samen moeten doen. Dit merken we ook in ons gezinshuis.
Hierin komen we ook vaak mensen tegen die het echt niet snappen. Wat hoe wil je een grenzeloos iemand met een fascinatie voor alles wat over grenzen heen gaat verantwoordelijk stellen voor buitensporig gedrag op het schoolplein en op de computer die niet eens een 18 + blok heeft.
Schiet mij maar lek, HBO of universitair opgeleid ook dat nog. Daar kun je van balen of ermee blijven zitten maar er zijn ook andere wegen en daar kun je naar op zoek.
Als we nou eens met zijn allen lekker terug gaan naar de psychologie van Maslow. Beginnen met de basisbehoeften. Eten, drinken slapen, ons veilig voelen, gezellige sociale contacten opdoen, dan ontvang je vanzelf waardering en kun je je beter zelf ontplooien. Let daarbij vooral niet op een ander die het beter lijkt te hebben want dat is echt niet zo. Want het kan altijd groter mooier en meer. Laten we met zijn allen eens even extra omkijken naar mensen die ernstig ziek zijn of die waar het niet zo goed gaat. Ik heb dat het afgelopen jaar ook gedaan en het geeft zoveel voldoening als je de echte waardering krijgt. Mijn moeder deed dat altijd al met zieke mensen en oudere buren. Nog zo'n anker.
Maar laten er vooral ook niet vergeten te genieten. Genieten van wat je wel hebt en kansen pakken waar die zich voordoen. Want echt mensen voor wie het er allemaal wat minder uitziet nu. De kansen komen echt. Geloof in jezelf! En zoek je ankers.
