Ja het is tijd voor bezinning. Aan de vooravond van een spannend 2015 voor veel mensen.
Voor veel mensen zeg ik, omdat ik heel goed besef dat wij ons enigszins in een comfortabele positie bevinden. Want daar waar bezuinigingen, ontslaggolven en veranderde wetgeving ons om de oren vliegen, stond toch maar mooi genoemd in de jeugdwet dat kinderen die om welke reden dan ook niet meer bij hun eigen gezin kunnen opgroeien om welke reden dan ook gebaat zijn bij een pleegggezin of gezinshuisplaatsing. Dank je wel Loes Ypma ( PvdA )
Dat onze stichting daar in januari een mooi besluit over had genomen door ons als gezinshuisouders een functiegroep hoger te geven omdat het al jaren ondergewaardeerd werd is een mooie bijkomstigheid die achteraf heel mooi samenvalt bij het gehele plaatje. Dat dan een collega van de week plots noemt of dat dan niet ten koste gaat van nog meer ontslagen in dezelfde functiegroep viel bij mij even niet goed. Naar mijn idee heb je dan de essentie van het verhaal compleet gemist. We gaan een andere tijd in qua zorgverlening. En daar waar vorige week het sociaal plan in de bus viel konden wij deze als enige aan de kant leggen omdat wij niet bij deze ontslaggolf horen.
Dit komt omdat deze zorg zich heeft bewezen en het meest noodzakelijk is voor de kinderen bij wie het thuis echt vast loopt om welke reden dan ook. Daarbij wil ik niet zeggen dat de andere vormen van dienstverlening niet waardevol zijn maar ik heb er vertrouwen in dat de zorg en expertise die er is zeker weer gebruikt gaat worden zij het wellicht in een andere vorm.
En dat het dan niet fijn is dat het sociaal plan ook voor jou wel geldt snap ik.
Ook ik zat in 1996 in zo'n positie. Er waren teveel mensen op het kindercentrum waar ik toen werkte. Bert kreeg zijn hartinfarct en ik werkte gewoon keihard door maar vroeg of ik een uurtje eerder weg mocht... Of ik dan wel uren afschreef zei mijn toenmalige manager.. Dit strookte niet bij mijn gevoel want ik legde mijn hele ziel en zaligheid in het werk op dat kindercentrum. Maar mijn andere ziel en zaligheid lag te vechten voor zijn leven in het Slingeland. Dappere levenslessen zijn dit. Het gevolg was dat ik toch maar de stap heb genomen om andere keuzes te maken in het leven. Wij kregen voorrang binnen sollicitatieprocedures als onderdeel van een sociaal plan. Dus bellen naar een andere baan. Niet zeker wetende of ik er goed aan deed omdat alles onzeker was in die periode. Heel goed besef ik dat dus nu dat veel van mijn collega's nu in deze periode zitten. Wat ik hen nu mee wil geven is dat het echt goed komt als je maar wil en er voor de volle honderd procent achter staat. Onzekerheid is altijd eng!
Wat je dan wel nodig hebt zijn ankers. Ankers zijn mensen die je op dat moment een juiste zet in de goede richting geven. Voor mij was dat op dat moment Thea de Graaf die ineens in mijn groepje op het kindercentrum stond naar aanleiding van mijn telefoontje naar de vacature en vragend waar mijn sollicitatiebrief bleef. Ik kende haar nog niet maar wat ben ik blij dat ik haar heb leren kennen. Als iemand weet hoe zorg daadwerkelijk bedoelt is dan is zij het en ook zij kan mensen zo in hun kracht zetten dat ze daadwerkelijk doen waar ze goed in zijn. Wat heb ik veel geleerd op het kindercentrum. Autisme, ADHD, toen nog in de kinderschoenen. Maar ook hoe creëer ik voorwaarden om een kind met een complex probleem wel zichzelf te laten kunnen zijn in de maatschappij. Voorbeeld is Sharief.
Ankers,
Ankers in mijn leven zijn vooral personen die ik niet vaak zie maar die er zeker altijd zijn. Mensen vol levenswijsheid waarvan ik elke dag geniet. Van wie ik zoveel heb geleerd. Ik noem Erwin Wieringa, Hans Silvis en Paul Rigter. Mannen due ook het goede zetje in de richting gaven om gezinshuis te worden. Zorg zoals zorg bedoelt is.
Dat vind ik toch wel het motto van 2015. Of ik niet opzie tegen 2015? Een beetje wel maar dat het anders moet was duidelijk. Als je echt zorg nodig hebt dan zul je die echt krijgen daar ben ik van overtuigd. En ook als je echte complexe zorg verleend zoals bijvoorbeeld Gitte en Carolien die ik heb leren kennen via twitter komt het goed! Jullie beloning en erkenning zal echt goed komen en dat allemaal dankzij jullie strijdlust uit liefde voor je kind.
En ja ook ik vind het schrijnend dat de huishoudelijke hulp voor ouderen eraf gaat. Maar je kunt hier echt de kanteling maken dat mensen uit de omgeving soortgelijke klussen kunnen doen. Niks ten nadele van de zovele thuishulpen want ik heb het niet over verzorging en verpleging maar puur de huishoudelijke klussen.
En nee het is echt niet denigrerend bedoeld maar we zullen het echt samen moeten doen. Dit merken we ook in ons gezinshuis.
Hierin komen we ook vaak mensen tegen die het echt niet snappen. Wat hoe wil je een grenzeloos iemand met een fascinatie voor alles wat over grenzen heen gaat verantwoordelijk stellen voor buitensporig gedrag op het schoolplein en op de computer die niet eens een 18 + blok heeft.
Schiet mij maar lek, HBO of universitair opgeleid ook dat nog. Daar kun je van balen of ermee blijven zitten maar er zijn ook andere wegen en daar kun je naar op zoek.
Als we nou eens met zijn allen lekker terug gaan naar de psychologie van Maslow. Beginnen met de basisbehoeften. Eten, drinken slapen, ons veilig voelen, gezellige sociale contacten opdoen, dan ontvang je vanzelf waardering en kun je je beter zelf ontplooien. Let daarbij vooral niet op een ander die het beter lijkt te hebben want dat is echt niet zo. Want het kan altijd groter mooier en meer. Laten we met zijn allen eens even extra omkijken naar mensen die ernstig ziek zijn of die waar het niet zo goed gaat. Ik heb dat het afgelopen jaar ook gedaan en het geeft zoveel voldoening als je de echte waardering krijgt. Mijn moeder deed dat altijd al met zieke mensen en oudere buren. Nog zo'n anker.
Maar laten er vooral ook niet vergeten te genieten. Genieten van wat je wel hebt en kansen pakken waar die zich voordoen. Want echt mensen voor wie het er allemaal wat minder uitziet nu. De kansen komen echt. Geloof in jezelf! En zoek je ankers.
zaterdag 13 december 2014
dinsdag 25 november 2014
Regelstand
Zo aan het eind van het jaar is er altijd veel regelwerk in ons gezinshuis. Dit jaar is dat zeker niet minder. 2 jongens worden 18 voor hen diende een Wajong uitkering worden aangevraagd. Daar waren we al op tijd mee omdat alle wetgeving rondom mensen die extra zorg nodig hebben helemaal anders is. Dus opnieuw verdiepen in een wir war van regels waarin het lijkt alsof niemand weet wat echt de bedoeling is. Goed, de aanvraag is goed gegaan voor 1 van de jongens. Voor de ander was de wens gedeeltelijk in de Wajong en gedeeltelijk op loonwaarde werken. Dat kan niet meer in de Wajong. Hij gaat nu naar de participatiewet. Op zich niet verkeerd maar ook hier weet nog niemand hoe het zal gaan. We wachten af.. Krijgen een trajectbegeleider toegewezen.
15 november was een belangrijke datum voor indicatieaanvragen. Het was toen 6 weken voor 1 januari 2015 de dag waarop heel zorgend Nederland alles anders georganiseerd moet hebben. Het Ciz hanteert 6 weken behandeltijd.
Gelukkig hebben we voor een paar kinderen de aanvraag nog op de oude manier kunnen doen en kunnen regelen. Dit geeft ouders weer wat meer lucht want ook die lopen regen dezelfde burocratische wirwar aan als wij. Extra hard gewerkt voor 15 november.
Daarnaast merken we ook dat de ouders met een Pgb kind die bij ons wonen helemaal opnieuw door de mangel moeten.. Hoop papierwerk en extra verantwoordingen. Belachelijk!! Zijn al zeker 20 jaar klant van het zorgkantoor... De zorgvraag en het daarop antwoordende aanbod moet nu toch wel helder zijn. Ze wonen pas 14 jaar in het gezinshuis.... Met excuus voor mijn sarcasme.
Ook een hot item was de leerplicht de afgelopen tijd. Veel meer voortijdige schoolverlaters omdat de regering ongeveer 3 jaar geleden heeft besloten dat leerplichtontheffing alleen maar volledig kon... Wat heeft een van onze jongens toch baat gehad bij 2 dagen leerplichtontheffing. Dit zodat hij niet de volledige schoolwerk naar school hoefde maar ook 2 dagen naar de zorgboerderij, want hij trok een hele week school echt niet.
Na 3 jaar kon hij wel de volledige week naar school omdat hij zich zo goed had ontwikkeld. Dat jaar slaagde hij voor zijn AKA. Gelukkig willen ze nu de wet op de leerplicht weer veranderen.
Gisteren kwam een mevrouw op bezoek die een curatele gaat uitvoeren voor 1 van onze jongens.
Wederom een heel nieuw verhaal voor ons wat ook het nodige voor en regelwerk vereist. En tussendoor gaat het dagelijkse toch al niet rustige leven gewoon door.. Er waren tv opnames voor de regionale zender met het g voetbal. Dank je wel Volkan!
Leuke ontwikkelingen rondom de dagbesteding en werk van de jongens, een prachtig middelbaar schooladvies voor ons meisje...
Ook een mail van mij naar de directeur P en O omdat ons in januari 2014 een hogere functiegroep is toegezegd... Waarschijnlijk even vergeten door alle bezuinigingingsgeweld.
Want het wordt wel menens nu in zorgland. Collega's maken op basis van leeftijd en functiejaren de balans op of ze wel of niet kunnen blijven.. En zorgelijke ontwikkeling vind ik. Want er is zoveel kwaliteit en expertise opgebouwd.. Hopelijk gaan de gemeenten deze kwaliteit en expertise inkopen en overnemen. Ik duim voor jullie collega's besef dat wij nu best in een luxe positie zitten.. Wij zijn de enigen met zekerheid als gezinshuisouders.
Nog even de laatste loodjes tot de kerstvakantie.. Een weekje echt vrij op Texel, weg van de wereld en even weg van alle nieuwe wetten bezuinigingen en andere kopzorgen.. Lekker vooruitzicht... En dat vooruitzicht geeft echt wel kracht om nog even 4 weken te knallen.
vrijdag 10 oktober 2014
GezinshuisDROOM
Even de titel voor een deel van Johnny de Mol gejat.
Ooit al lang geleden hadden wij een droom. Kinderen met een beperking een zo normaal mogelijk leven geven als ze niet of niet meer geheel bij hun ouders konden wonen. Zoals jullie allemaal wel weten zijn we daarin best op de goede weg en al heel wat jaartjes verder.
Waarom ik ook de vergelijking met die DROOM maak is dat ik verschrikkelijk veel bewondering heb voor het natuurtalent van Johnny. Ik herken het ook. Want er zijn mensen die op hun eigen manier zo goed kunnen aansluiten bij mensen met een beperking dat er geen scholing tegenop kan.
Bert is zo'n man. Hoe hij met onze jongens omgaat is bewonderenswaardig. Hij lijkt op Johnny. De basis zit hem in het vertrouwen dat hij ze geeft en de grenzen die hij hierbij aangeeft. Dit gaat vanzelf en is aangeboren zo lijkt, maar heeft ook alles te maken met het respect dat hij van nature afdwingt bij onze jongens. Maar ook het evengrote respect wat Bert heeft voor onze jongens. Want daarmee dwing je vertrouwen af. De jongens mogen zijn wie ze zijn.
De keuze om als gezinshuis midden in de samenleving te wonen lijkt logisch maar is dat niet. Het is een continue zoektocht en vergt veel afleggen van verantwoording waarom onze jongens soms dingen niet of juist wel goed kunnen. Het vergt ook professionaliteit. Daar hebben we ook jaren vóór gevochten. En wat was ik trots dat we in de jeugdwet wel staan genoemd. Kinderen moeten zoveel mogelijk opgroeien in een gezin in plaats van een instituut. Pleeggezin of gezinshuis.
We staan nu aan de rand van een nieuw tijdperk waarin bezuinigingen in de zorg de hoofdrol spelen en dat baart zorgen. Want hoewel ik er van overtuigd ben dat de zorg anders kan, er zelfs een levend voorbeeld van ben, wil ik niet dat iemand ertoe wordt gedwongen hetzelfde te moeten doen als wij. Die kant gaat het wel een beetje op als je de kabinetsplannen bekijkt.
Het is echter niet voor iedereen weg gelegd en al zeker niet voor mensen die denken dat het wel lekker verdienen is zo. Dit werk moet je doen met dezelfde passie en gedrevenheid als Bert en Johnny en beschikken over het natuurtalent. Ook van belang is dat je professioneel kan blijven naast je talent. Wij kunnen dat samen en gaan we de moeilijke vragen niet uit de weg. Zo zijn we steeds een beetje dichterbij de gezinshuisDROOM en hopen we dit nog jaren te kunnen blijven doen.
Ooit al lang geleden hadden wij een droom. Kinderen met een beperking een zo normaal mogelijk leven geven als ze niet of niet meer geheel bij hun ouders konden wonen. Zoals jullie allemaal wel weten zijn we daarin best op de goede weg en al heel wat jaartjes verder.
Waarom ik ook de vergelijking met die DROOM maak is dat ik verschrikkelijk veel bewondering heb voor het natuurtalent van Johnny. Ik herken het ook. Want er zijn mensen die op hun eigen manier zo goed kunnen aansluiten bij mensen met een beperking dat er geen scholing tegenop kan.
Bert is zo'n man. Hoe hij met onze jongens omgaat is bewonderenswaardig. Hij lijkt op Johnny. De basis zit hem in het vertrouwen dat hij ze geeft en de grenzen die hij hierbij aangeeft. Dit gaat vanzelf en is aangeboren zo lijkt, maar heeft ook alles te maken met het respect dat hij van nature afdwingt bij onze jongens. Maar ook het evengrote respect wat Bert heeft voor onze jongens. Want daarmee dwing je vertrouwen af. De jongens mogen zijn wie ze zijn.
De keuze om als gezinshuis midden in de samenleving te wonen lijkt logisch maar is dat niet. Het is een continue zoektocht en vergt veel afleggen van verantwoording waarom onze jongens soms dingen niet of juist wel goed kunnen. Het vergt ook professionaliteit. Daar hebben we ook jaren vóór gevochten. En wat was ik trots dat we in de jeugdwet wel staan genoemd. Kinderen moeten zoveel mogelijk opgroeien in een gezin in plaats van een instituut. Pleeggezin of gezinshuis.
We staan nu aan de rand van een nieuw tijdperk waarin bezuinigingen in de zorg de hoofdrol spelen en dat baart zorgen. Want hoewel ik er van overtuigd ben dat de zorg anders kan, er zelfs een levend voorbeeld van ben, wil ik niet dat iemand ertoe wordt gedwongen hetzelfde te moeten doen als wij. Die kant gaat het wel een beetje op als je de kabinetsplannen bekijkt.
Het is echter niet voor iedereen weg gelegd en al zeker niet voor mensen die denken dat het wel lekker verdienen is zo. Dit werk moet je doen met dezelfde passie en gedrevenheid als Bert en Johnny en beschikken over het natuurtalent. Ook van belang is dat je professioneel kan blijven naast je talent. Wij kunnen dat samen en gaan we de moeilijke vragen niet uit de weg. Zo zijn we steeds een beetje dichterbij de gezinshuisDROOM en hopen we dit nog jaren te kunnen blijven doen.
zaterdag 23 augustus 2014
Hoe overleef ik..
Tja hoe overleef ik..
Op dit moment met dagboek van een muts de favoriete boeken van Esmee. Nou die muts voelde ik me wel de afgelopen 10 dagen. Bijna compleet onthand steeds in alle hoeken en gaten het ge- mahaaam horend. Maar ze was er niet.. Onze kleine grote dochter ging samen met 1 van haar beste vriendinnen en haar pap en mam op vakantie. Voor Esmee hartstikke prachtig want als je 12 bent en je ouders thuis werken met de jongens en er dus wel en ook weer niet altijd voor je zijn is het in jou schoolvakantie gelijk weer aanpassen. Nu was je een weekje thuis en mocht je gelijk weer gaan.
Dat aanpassen doe je trouwens altijd zonder morren maar dit geweldige "alternatief" vond je gelijk helemaal leuk toen Chantal en Roos het je kwamen vragen. Helemaal beduusd was je maar je werd steeds enthousiaster. 4,5 week op vakantie. 3 weken met ons en ook nog 10 dagen met Roos. Wat een luxe.... Maar lieve Esmee wat is het je gegund.
Keihard heb je gewerkt op school en heerlijk heb je gedanst bij acc Anique. Ook het paardrijden deed je vol verve tot de laatste proef.. Toen werd je motivatie minder. Steeds bewuster maak je je keuzes en beslissingen. Jou droom was en is om te voetballen en daar wil je allerlei consessies voor doen. Stoppen met paardrijden en dansen hoort daarbij. Want het voetballen gaat lukken! Maandag als je terug komt van vakantie is je eerste training.
Jeetje Esmee wat was het stil toen je er niet was maar wat heb je het goed gedaan! Jij hebt je moeder overtroffen want die had ontzettende heimwee vroeger. Maar goed deze situatie was wel helemaal goed. Met Chantal, Harold en Roos op camping Oriëntal waar je ook zo graag bent en waar je je echt thuis voelt. Dat maakte dat je Pap en Mam je met een gerust hart lieten gaan. Maar we hebben regelmatig tegen elkaar gezegd wat is het stil he? Bijna hetzelfde als hoe overleef ik...
Nou we hebben het alledrie overleefd en nu ben je weer bijna terug na een heerlijke vakantie.
Nog een paar dagen en dan begin je in groep 8. Het laatste jaar van de basisschool. Het jaar van afscheid, kamp, keuzes, leren en genieten. Met die laatste 3 weet jij wel raad. Optimaal gebruik gemaakt van de basisschool( je 9e jaar daar) om nu bijna een stap verder te zetten in je leven denk ik dat je er klaar voor bent. Kom maar op groep 8. En kom maar op leuk leven met lieve vriendinnen. Maar ook kom maar op leuke nieuwe voetbaluitdaging ik ben Esmee Krol en ik overleef het wel.
Op dit moment met dagboek van een muts de favoriete boeken van Esmee. Nou die muts voelde ik me wel de afgelopen 10 dagen. Bijna compleet onthand steeds in alle hoeken en gaten het ge- mahaaam horend. Maar ze was er niet.. Onze kleine grote dochter ging samen met 1 van haar beste vriendinnen en haar pap en mam op vakantie. Voor Esmee hartstikke prachtig want als je 12 bent en je ouders thuis werken met de jongens en er dus wel en ook weer niet altijd voor je zijn is het in jou schoolvakantie gelijk weer aanpassen. Nu was je een weekje thuis en mocht je gelijk weer gaan.
Dat aanpassen doe je trouwens altijd zonder morren maar dit geweldige "alternatief" vond je gelijk helemaal leuk toen Chantal en Roos het je kwamen vragen. Helemaal beduusd was je maar je werd steeds enthousiaster. 4,5 week op vakantie. 3 weken met ons en ook nog 10 dagen met Roos. Wat een luxe.... Maar lieve Esmee wat is het je gegund.
Keihard heb je gewerkt op school en heerlijk heb je gedanst bij acc Anique. Ook het paardrijden deed je vol verve tot de laatste proef.. Toen werd je motivatie minder. Steeds bewuster maak je je keuzes en beslissingen. Jou droom was en is om te voetballen en daar wil je allerlei consessies voor doen. Stoppen met paardrijden en dansen hoort daarbij. Want het voetballen gaat lukken! Maandag als je terug komt van vakantie is je eerste training.
Jeetje Esmee wat was het stil toen je er niet was maar wat heb je het goed gedaan! Jij hebt je moeder overtroffen want die had ontzettende heimwee vroeger. Maar goed deze situatie was wel helemaal goed. Met Chantal, Harold en Roos op camping Oriëntal waar je ook zo graag bent en waar je je echt thuis voelt. Dat maakte dat je Pap en Mam je met een gerust hart lieten gaan. Maar we hebben regelmatig tegen elkaar gezegd wat is het stil he? Bijna hetzelfde als hoe overleef ik...
Nou we hebben het alledrie overleefd en nu ben je weer bijna terug na een heerlijke vakantie.
Nog een paar dagen en dan begin je in groep 8. Het laatste jaar van de basisschool. Het jaar van afscheid, kamp, keuzes, leren en genieten. Met die laatste 3 weet jij wel raad. Optimaal gebruik gemaakt van de basisschool( je 9e jaar daar) om nu bijna een stap verder te zetten in je leven denk ik dat je er klaar voor bent. Kom maar op groep 8. En kom maar op leuk leven met lieve vriendinnen. Maar ook kom maar op leuke nieuwe voetbaluitdaging ik ben Esmee Krol en ik overleef het wel.
dinsdag 17 juni 2014
HKZ AUDIT
Wat is;HKZ staat voor Harmonisatie Kwaliteitsbeoordeling in de Zorgsector. Het HKZ Certificaat geeft aan dat uw instelling voldoet aan vooraf vastgestelde kwaliteitsnormen van de geleverde zorg.
Als uw organisatie het certificaat behaalt, betekent dit dat uw instelling:
- goed georganiseerd is
- cliënten centraal stelt
- continu werkt aan optimalisering van het aanbod
- betrouwbare resultaten presenteert
- voldoet aan de eisen die vanuit de sector zelf, door financiers, cliënten en de overheid worden gesteld
Als uw organisatie het certificaat behaalt, betekent dit dat uw instelling:
- goed georganiseerd is
- cliënten centraal stelt
- continu werkt aan optimalisering van het aanbod
- betrouwbare resultaten presenteert
- voldoet aan de eisen die vanuit de sector zelf, door financiers, cliënten en de overheid worden gesteld
Toetsing
Bij HKZ-certificering toetst een externe organisatie of het kwaliteitmanagementsysteem van uw organisatie voldoet aan vooraf vastgestelde HKZ-normen. Een door de Raad voor Accreditatie (RvA) aangewezen instelling voert deze uit. De toetsing is gebonden aan strikte regels.
Vandaag was ik als gezinshuisouder aan de beurt voor de externe audit van Zozijn. Normaliter hebben we als gezinshuis de boel op orde maar dit geeft toch een beetje extra jeu aan het geheel om een stukje erkenning te verkrijgen. Het is alsof je examen moet doen.
Ik mocht samen met onze teamondersteuner om kwart over 10 aantreden nadat onze manager als aan de beurt was geweest. Een interne en externe auditor zaten klaar voor het verhaal van de gezinshuizen.
Ik had het werkstuk van Esmee mee omdat daar de foto's van ons gezin instaan.
Dat praat altijd wat makkelijker. En inderdaad het praatte makkelijk.
Ondanks dat er best specifieke dingen werden gevraagd kon ik toch goed uitleggen dat het binnen de kaders van de HKZ goed geregeld is binnen de gezinshuizen.
De inhoud van de zorgplannen was goed en ook lastige dingen als overdracht over moeilijk gedrag en de interventies daarop kon ik goed weergeven middels een signaleringsplan. Het afgelopen jaar hebben we hard gewerkt om het verscherpte medicatiebeleid te implementeren en wat was ik daar nu blij van!
Ook de gezinsvoogd van 1 van de jongens en de ouders hadden hun aandeel in het geheel middels de toetsing en tevredenheid. Altijd fijn te laten zien omdat ook deze mensen tevreden zijn over de zorg die wij verlenen.
Wat best schrijnend is is dat wij de enigen binnen onze organisatorische eenheid zijn die weinig zullen merken van alle nieuwe wetten.
De jeugdwet, participatiewet, WMO zullen nog even niet aan ons zijn besteed. Integendeel er staat genoemd dat kinderen die echt niet meer thuis kunnen wonen gebaat zijn bij plaatsing in een gezinshuis of pleeggezin. Ik zeg kom maar op wij gaan er voor en sinds vanochtend met een kwalitatief hoogwaardige rand! De zorg voor de jongens zal er niet om veranderen;-)
Erg prettig is het ook dat collega teamondersteuner en ik elkaar goed konden aanvullen als het om moeilijke dingen als hechtingsproblematiek en de goede balans in de omgang met ouders gaat. We hebben de gezinshuizen goed kunnen neerzetten en de mevrouw had verder geen op of aanmerkingen.
Geslaagd met vlag en wimpel!
Erg prettig is het ook dat collega teamondersteuner en ik elkaar goed konden aanvullen als het om moeilijke dingen als hechtingsproblematiek en de goede balans in de omgang met ouders gaat. We hebben de gezinshuizen goed kunnen neerzetten en de mevrouw had verder geen op of aanmerkingen.
Geslaagd met vlag en wimpel!
woensdag 28 mei 2014
45
Aanstaande zaterdag word ik 45. Eigenlijk helemaal geen bijzondere leeftijd maar het afgelopen jaar was toch bijzonder vond ik. Niet dat we zozeer veel veranderingen hebben gehad. Maar misschien was het dat ook juist wel. Het was erg stabiel bij ons in ons gezin. Geen gekke uitspattingen maar heel veel dingen die wel rechtstreeks vanuit het hart kwamen of alles te maken hebben met een fijn of minder fijn gevoel. Niet dat ik hooggevoelig ben maar ik maak wel vaak keuzes vanuit mijn gevoel die dan achteraf ook goed te verantwoorden zijn. Kortom mijn onderbuikgevoel heeft me dit jaar niet in de steek gelaten.
We hebben mooie mensen ontmoet en ook mooie mensen moeten laten gaan. En juist dat laatste raakt me telkens diep. Dat doet het bij iedereen maar ik vond het altijd lastig daar een weg in te vinden. Het overlijden van mijn moeder al bijna 3 jaar geleden en de rouwperiode erna heeft me wel mooie dingen opgeleverd daarin. En vooral de wijze woorden van Ron de uitvaartondernemer " je krijgt wat je geeft" hebben het afgelopen jaar zichzelf bewezen.
We geven veel met ons gezin maar krijgen er ook veel voor terug. Lekker cliché trouwens..
In de tijd van bezuinigingen is het mooi te zien dat er in de kabinetsplannen staat elk kind heeft recht op een gezin. Plaatsing in een pleeggezin of gezinshuis heeft de voorkeur boven instituutsplaatsing. Dit is toch wel een prachtige erkenning van dat het echt werkt een gezinshuis.
Participatiesamenleving is op ons lijf geschreven. Dit heeft zich het afgelopen jaar ook weer bewezen. We hebben soms keuzes moeten maken die niet makkelijk waren maar waar het welzijn van het desbetreffend kind dusdanig in de knel kwam dat het gewoon moest.
Je haalt niet zomaar iemand van school.. Nu kan ik zeggen dat het voor hem de goede keus was. Wat is hij weer gegroeid! Dáár waar hij niet meer de kans kreeg te groeien heeft deze rigoreuze keuze wel goed uitgepakt. En wat fijn dat deze mensen wel gelijk aangeven als er iets niet goed lijkt te gaan. Het 1 en 1 is twee gevoel noem ik dat.
En daar waar de twee oudsten gewoon ook op hun manier vooruitgang laten zien spanden de jongsten de kroon! De goede cijfers vlogen ons om de oren. Dit terwijl wij ook echt ouders zijn die met een 7 dik tevreden zijn.. Een cum laude stage voor 1 van de jongens en een topjaar in groep 7 voor Esmee.
Wat heeft dat extra jaar groep 5 toch ook echt goed gedaan!
Wat een leuke en lieve klas is ze terecht gekomen.
Ik had de eer de afgelopen tijd veel te helpen in deze klas waar het er echt harmonieus aan toe gaat. Tijdens de handenarbeidles sprak ik dat uit in het groepje bij mij aan tafel. Eigenlijk is het uniek in deze tijd waar pesten en treiteren de hoofdmoot lijkt te worden in de maatschappij dat het bij jullie klas zo anders is. 1 leerling zei toen " wij pesten niet wij praten met elkaar en iedereen mag zijn zoals hij is" Dit klinkt mooi voor een 11 of 12 jarige maar de kanjers van groep 7 met hun juffen bewijzen dit elke dag in praktijk. Iedereen is blij als het goed gaat met iemand anders. En als het wat minder gaat dan staan ze masaal klaar om te helpen en te ondersteunen.. De juf van de dinsdag zei; de dinsdag is echt een feest ze willen van alles en zijn altijd gemotiveerd! Wat een compliment.
Nou wat betreft de stabiliteit van het afgelopen jaar.. Net als altijd zit de piek " de tropenweken" net voor de vakantie. Want naast alle jaargesprekken van de jongens is er altijd wel van alles wat tussendoor komt. Dit maal een HKZ toetsing en een toetsing van de Menzis of de zorg die beschreven staat in de zorgplannen en indicatie daadwerkelijk gegeven wordt. Ik zeg kom maar op ik ben er klaar voor! Zal zorgen dat de papierwinkel op orde is en de zorg het kwaliteitsstickertje krijgt dan zijn we ook nog een kwaliteitsgezinshuis ;-)
Maar ook een toch wat ander bericht rondom Berts hart. Er zit binnen nu en 10 jaar toch een operatie aan te komen. Blijft toch heftig... Maar gezien de stabiliteit en al de bonustijd die we al hebben met elkaar zullen we ok hier onze schouders weer onder zetten en ervoor gaan!
Dat is wel een mooi motto voor mijn komende levensjaar ik ga ervoor ! En waarvoor dat is elke dag weer een verrassing! Hoera!
We hebben mooie mensen ontmoet en ook mooie mensen moeten laten gaan. En juist dat laatste raakt me telkens diep. Dat doet het bij iedereen maar ik vond het altijd lastig daar een weg in te vinden. Het overlijden van mijn moeder al bijna 3 jaar geleden en de rouwperiode erna heeft me wel mooie dingen opgeleverd daarin. En vooral de wijze woorden van Ron de uitvaartondernemer " je krijgt wat je geeft" hebben het afgelopen jaar zichzelf bewezen.
We geven veel met ons gezin maar krijgen er ook veel voor terug. Lekker cliché trouwens..
In de tijd van bezuinigingen is het mooi te zien dat er in de kabinetsplannen staat elk kind heeft recht op een gezin. Plaatsing in een pleeggezin of gezinshuis heeft de voorkeur boven instituutsplaatsing. Dit is toch wel een prachtige erkenning van dat het echt werkt een gezinshuis.
Participatiesamenleving is op ons lijf geschreven. Dit heeft zich het afgelopen jaar ook weer bewezen. We hebben soms keuzes moeten maken die niet makkelijk waren maar waar het welzijn van het desbetreffend kind dusdanig in de knel kwam dat het gewoon moest.
Je haalt niet zomaar iemand van school.. Nu kan ik zeggen dat het voor hem de goede keus was. Wat is hij weer gegroeid! Dáár waar hij niet meer de kans kreeg te groeien heeft deze rigoreuze keuze wel goed uitgepakt. En wat fijn dat deze mensen wel gelijk aangeven als er iets niet goed lijkt te gaan. Het 1 en 1 is twee gevoel noem ik dat.
En daar waar de twee oudsten gewoon ook op hun manier vooruitgang laten zien spanden de jongsten de kroon! De goede cijfers vlogen ons om de oren. Dit terwijl wij ook echt ouders zijn die met een 7 dik tevreden zijn.. Een cum laude stage voor 1 van de jongens en een topjaar in groep 7 voor Esmee.
Wat heeft dat extra jaar groep 5 toch ook echt goed gedaan!
Wat een leuke en lieve klas is ze terecht gekomen.
Ik had de eer de afgelopen tijd veel te helpen in deze klas waar het er echt harmonieus aan toe gaat. Tijdens de handenarbeidles sprak ik dat uit in het groepje bij mij aan tafel. Eigenlijk is het uniek in deze tijd waar pesten en treiteren de hoofdmoot lijkt te worden in de maatschappij dat het bij jullie klas zo anders is. 1 leerling zei toen " wij pesten niet wij praten met elkaar en iedereen mag zijn zoals hij is" Dit klinkt mooi voor een 11 of 12 jarige maar de kanjers van groep 7 met hun juffen bewijzen dit elke dag in praktijk. Iedereen is blij als het goed gaat met iemand anders. En als het wat minder gaat dan staan ze masaal klaar om te helpen en te ondersteunen.. De juf van de dinsdag zei; de dinsdag is echt een feest ze willen van alles en zijn altijd gemotiveerd! Wat een compliment.
Nou wat betreft de stabiliteit van het afgelopen jaar.. Net als altijd zit de piek " de tropenweken" net voor de vakantie. Want naast alle jaargesprekken van de jongens is er altijd wel van alles wat tussendoor komt. Dit maal een HKZ toetsing en een toetsing van de Menzis of de zorg die beschreven staat in de zorgplannen en indicatie daadwerkelijk gegeven wordt. Ik zeg kom maar op ik ben er klaar voor! Zal zorgen dat de papierwinkel op orde is en de zorg het kwaliteitsstickertje krijgt dan zijn we ook nog een kwaliteitsgezinshuis ;-)
Maar ook een toch wat ander bericht rondom Berts hart. Er zit binnen nu en 10 jaar toch een operatie aan te komen. Blijft toch heftig... Maar gezien de stabiliteit en al de bonustijd die we al hebben met elkaar zullen we ok hier onze schouders weer onder zetten en ervoor gaan!
Dat is wel een mooi motto voor mijn komende levensjaar ik ga ervoor ! En waarvoor dat is elke dag weer een verrassing! Hoera!
zaterdag 3 mei 2014
Kampioenen
Kampioenen!
Vandaag gingen onze jongens wederom naar het voetbalveld. Spanning alom want als er vandaag gewonnen werd was er het kampioenschap. Bijzonder want dit hechte team wordt nogal eens veroordeeld op zijn lengte. Dit terwijl er jongens en meiden in voetballen die wel heel lang zijn maar de meesten toch fors beperkt in hun mogelijkheden. Desalniettemin voetballen ze al 6 jaar met veel plezier samen. Eerst bij een andere vereniging maar omdat er niet genoeg draagkracht was binnen het bestuur omdat het geen selectie elftal was, is het hele team over gestapt naar een vereniging die deze bijzondere jongens en meiden wel een eerlijke kans gaf. 2 vaste begeleiders Vincent en Bert smeden het team van de kampioenen!
Het J G 1 elftal van SDOUC.
De sponsor Iswi die vanaf het begin die het hele team op handen gedragen heeft. Al tot 2 keer toe heeft dit bijzondere bedrijf kleding geschonken. Bij uitwedstrijden staan hun busjes ter beschikking.
De vereniging Samenspel Doet Overwinnen Ulftse Combinatie doet zijn naam eer aan! Als de G elftallen voetballen toen ze dat op het jeugd kunstgrasveld naast het hoofdveld en niet zoals bij de andere vereniging op een achterafveld. Vol verve wordt er onder bezielende leiding van Jochem getraind. Elke training 100% bezetting. Inmiddels is er al een tweede elftal die ook mee traint en ook steeds beter samen gaat voetballen. Ook zij voetballen competitie.
Vandaag dus de spannende wedstrijd... Heel goed gevoetbald hebben ze en met 7-1 gewonnen! Kampioen! Dat wordt gevierd in de kantine met veel gezang patat en frikandellen! Klasse dames en heren van JG1 maar ook voor SDOUC die dit team een warm hart toe draagt en ze wel een eerlijke kans geeft binnen de vereniging! Participatie ten top!
Vandaag gingen onze jongens wederom naar het voetbalveld. Spanning alom want als er vandaag gewonnen werd was er het kampioenschap. Bijzonder want dit hechte team wordt nogal eens veroordeeld op zijn lengte. Dit terwijl er jongens en meiden in voetballen die wel heel lang zijn maar de meesten toch fors beperkt in hun mogelijkheden. Desalniettemin voetballen ze al 6 jaar met veel plezier samen. Eerst bij een andere vereniging maar omdat er niet genoeg draagkracht was binnen het bestuur omdat het geen selectie elftal was, is het hele team over gestapt naar een vereniging die deze bijzondere jongens en meiden wel een eerlijke kans gaf. 2 vaste begeleiders Vincent en Bert smeden het team van de kampioenen!
Het J G 1 elftal van SDOUC.
De sponsor Iswi die vanaf het begin die het hele team op handen gedragen heeft. Al tot 2 keer toe heeft dit bijzondere bedrijf kleding geschonken. Bij uitwedstrijden staan hun busjes ter beschikking.
De vereniging Samenspel Doet Overwinnen Ulftse Combinatie doet zijn naam eer aan! Als de G elftallen voetballen toen ze dat op het jeugd kunstgrasveld naast het hoofdveld en niet zoals bij de andere vereniging op een achterafveld. Vol verve wordt er onder bezielende leiding van Jochem getraind. Elke training 100% bezetting. Inmiddels is er al een tweede elftal die ook mee traint en ook steeds beter samen gaat voetballen. Ook zij voetballen competitie.
Vandaag dus de spannende wedstrijd... Heel goed gevoetbald hebben ze en met 7-1 gewonnen! Kampioen! Dat wordt gevierd in de kantine met veel gezang patat en frikandellen! Klasse dames en heren van JG1 maar ook voor SDOUC die dit team een warm hart toe draagt en ze wel een eerlijke kans geeft binnen de vereniging! Participatie ten top!
woensdag 5 maart 2014
Opgedeelde familie
Het is de week voor de voorjaarsvakantie. Anders dan anders omdat slechts 1van de jongens nog maar echt vakantie heeft. Rest is aan het werk. Esmee heeft ook vakantie maar omdat de agenda alweer vol dreigt te lopen met allerlei andere afspraken lijkt het erop dat haar vakantie vooral weer aanpassen aan wordt. Omdat we dit jaar laat voorjaarsvakantie hebben en Esmee keihard heeft gewerkt op school is het zeker tijd voor ontspanning. Die lijkt er dus niet te zijn... Na wijs beraad met Bert raad ik hem aan met Esmee een midweekje weg te gaan. Niet omdat ik het de jongens niet zou gunnen maar vooral omdat we zien dat Esmee toe is aan rust. 8 weken bikkelen is lang.
Esmee en Bert vertrekken op maandag naar de Huttenheugte. Super last minute kunnen boeken en met ook nog vakantieveiling kaartjes van het dierenpark in Emmen op zak kan hun week al bijna niet meer stuk.
Maandag komt onze ook vakantie vierende jongen weer terug en omdat de rest van de jongens gewoon gaat werken heeft hij ook het rijk alleen overdag wat privileges schept maar ook verplichtingen. Hij moet ook noodgedwongen mee naar de orthopedisch schoenmaker voor 1 van de andere jongens. Daar staat wel een bezoekje aan de markt, stad en een 30 centimeter Subway broodje tegenover.
Omdat de jongens nogal bezorgd waren over wat we aten deze week omdat Bert altijd kookt doe ik mijn best culinaire hoogstandjes te toveren in de keuken.
Ik krijg complimenten over de lekkere gerechten! Zuurkoolschotel en broccoli taart staan niet vaak op het menu! De jongens zijn sowieso verbaasd dat ik kan koken ;-)
Op woensdag is het tijd voor frites! Morgen gaan de eerste jongens alweer naar hun ouders om daar ook nog even vakantie te hebben en de frites waren beloofd.
We lopen vandaag een rondje Stroombroek met de hond. Het is heerlijk weer!
Thuis maken we ook nog een begin in de tuin. Wat een puinhoop! Groot onderhoud is nodig dit voorjaar.
Mensen die ik gaandeweg deze week spreek reageren wisselend op ons gescheiden bestaan.
Nee we gaan niet scheiden, nee ik ben niet jaloers, en ja het gaat eigenlijk best goed zo alleen.
Dat is ook het voordeel van autisme. 1 persoon minder is 1 schakelmoment minder en dus meer duidelijkheid van 1 persoon. Ze weten nog meer waar ze aan toe zijn.
Dan is er ook gelukkig nog FaceTime! 1 van de jongens mist Esmee en Bert heel erg en vraagt wanneer hij via de televisie mag praten met Esmee. Dit doen we regelmatig en dat is erg gezellig want zo zijn we toch weer bij elkaar in de kamer.
Toch nog samen in deze gescheiden week die om vliegt!
Esmee en Bert vertrekken op maandag naar de Huttenheugte. Super last minute kunnen boeken en met ook nog vakantieveiling kaartjes van het dierenpark in Emmen op zak kan hun week al bijna niet meer stuk.
Maandag komt onze ook vakantie vierende jongen weer terug en omdat de rest van de jongens gewoon gaat werken heeft hij ook het rijk alleen overdag wat privileges schept maar ook verplichtingen. Hij moet ook noodgedwongen mee naar de orthopedisch schoenmaker voor 1 van de andere jongens. Daar staat wel een bezoekje aan de markt, stad en een 30 centimeter Subway broodje tegenover.
Omdat de jongens nogal bezorgd waren over wat we aten deze week omdat Bert altijd kookt doe ik mijn best culinaire hoogstandjes te toveren in de keuken.
Ik krijg complimenten over de lekkere gerechten! Zuurkoolschotel en broccoli taart staan niet vaak op het menu! De jongens zijn sowieso verbaasd dat ik kan koken ;-)
Op woensdag is het tijd voor frites! Morgen gaan de eerste jongens alweer naar hun ouders om daar ook nog even vakantie te hebben en de frites waren beloofd.
We lopen vandaag een rondje Stroombroek met de hond. Het is heerlijk weer!
Thuis maken we ook nog een begin in de tuin. Wat een puinhoop! Groot onderhoud is nodig dit voorjaar.
Mensen die ik gaandeweg deze week spreek reageren wisselend op ons gescheiden bestaan.
Nee we gaan niet scheiden, nee ik ben niet jaloers, en ja het gaat eigenlijk best goed zo alleen.
Dat is ook het voordeel van autisme. 1 persoon minder is 1 schakelmoment minder en dus meer duidelijkheid van 1 persoon. Ze weten nog meer waar ze aan toe zijn.
Dan is er ook gelukkig nog FaceTime! 1 van de jongens mist Esmee en Bert heel erg en vraagt wanneer hij via de televisie mag praten met Esmee. Dit doen we regelmatig en dat is erg gezellig want zo zijn we toch weer bij elkaar in de kamer.
Toch nog samen in deze gescheiden week die om vliegt!
donderdag 20 februari 2014
turbulente tijden
Februari begon rustig. Zo rustig dat het bijna eng was. De jongens allemaal op hun plek op dagbesteding en of school, alle werk bij en niks geen spannende dingen in het vooruitzicht.
Dit hield aan tot de 2e week van februari. We kregen het bericht van school dat een moeder uit onze klas niet meer lang in ons midden zou zijn. Dat is schrikken! Zeker omdat ik haar steeds vanaf de zijlijn hebt geprobeerd te steunen in haar ziekteproces. Vanaf de zijlijn omdat ik ook gewoon een moeder ben uit de klas niet meer en niet minder. Deze vrouw heeft zoveel strijd geleverd 6 jaar ziek en 6 jaar een voorbeeld zoals er weinig voorbeelden zijn. 14 dagen na het bericht dat ze het niet ging redden is ze overleden. Wat bewonder ik deze vrouw en gelukkig heb ik haar dit nog kunnen zeggen in een kaart. Ze zei Antoinette de tijd haalt me in ik wil nog zo graag maar mijn lijf is op. Keihard als je dit hoort. Je kunt niks en je voelt je zo machteloos. Deze vrouw had de regie stevig in handen alles maar dan ook alles had ze tot in de puntjes geregeld. Gelukkig zijn we met een aantal moeders afscheid wezen nemen. En heel gek, wat kun je opgelucht zijn als je een bekende uitvaartverzorger ziet. Ron de rots in de branding bij de uitvaart van mijn moeder heeft ook de uitvaart van deze bijzondere vrouw geregisseerd en dat voelde zo goed. Hij was verbaasd dat ik het benoemde maar zo voelde het echt omdat je weet dat hij zijn vak verstaat. Dit gebeuren kleurt je leven er is weer een rouwrandje bij in je hart.
Tegelijkertijd gaat het leven gewoon weer door. Terug op het werk krijgen we 2 kindvragen op 1 dag. 1 logeervraag en 1 crisisvraag. Tegen beide zeggen we in eerste instantie ja. Ook omdat de praktische oplossing werd gegeven in ons 5 minuten gezinsoverleg en Esmee al de praktische bezwaren wat betreft de slaapplaatsen had opgelost. Dit was op een donderdag. Dinsdag zou duidelijk worden of het crisiskindje kwam en woensdag kwam het logeerkindje kennismaken. De beide kindjes waren nog klein 4 en 5 jaar oud. Uiteindelijk bleef het crisis kindje in haar eigen gezin. Het logeerkindje voelde zich erg goed bij ons maar bij ons kwamen steeds meer twijfels. Past zo'n jong kindje wel in ons gezinssysteem van nu? Ook leek de vraag groter dan die eerst werd gesteld 1 weekend in de maand werd al snel 1 weekend en vakantie opvang. Samen met onze teamcoach hebben we vanmorgen toch maar besloten het niet te doen omdat we niet zeker zijn over het perspectief bij ons. Dan kun je maar beter nee zeggen direct na de kennismaking dan dat als je al verder bent in het traject. Maar oh wat voelt dat naar. Ook al hebben Bert en ik altijd gezegd bij twijfel is het nee gaat dit rechtstreeks tegen je gevoel in. En ook al is het verstandelijk goed toch knaagt er altijd nog iets. Dit is de meest verschrikkelijke kant van gezinshuisouder zijn. Je voelt dat je een kind kan helpen maar moet je verstand laten spreken. Je hebt immers ook verantwoordelijkheid ten opzichte van de jongens die al bij je wonen en ten opzichte van Esmee die ook haar schaarse momenten samen met ons koestert.
Het is goed zo....
Wederom gaan we over tot de orde van de dag. Wat is het heerlijk om te zien dat er 6 meiden rondrennen op het plein voor ons huis. 6 meiden die genieten van een lange middag vrij omdat ze het continu rooster hebben deze week op school. 6 meiden in de bloei van hun leven ieder met hun verhaal. 2 meiden van deze 6 hebben geen moeder meer zoals ik die trots toe staat te kijken naar hun lol. Dit besef komt weer in volle vaart binnen. Deze meiden hebben het geluk dat ze een heel bijzondere klas hebben die ze steunt. Want wat je ook hebt of niet meer hebt in hun geval in groep 7 van Obs de Huet mag je zijn wie je bent en als je het even niet zo lekker hebt zitten zijn er altijd wel een paar die je vragen of het gaat of dat je wilt spelen. Fijn dat ze onderdeel zijn van deze groep, deze klas met de bijzondere juffen die de meesten al 3 of 4 jaar kennen. Lieve kids ik hoop voor jullie dat deze mooie sfeer zo blijft ik hoop ook dat jullie er later net zo mooi op terug kijken als hoe ik er nu tegenaan kijk.
Dit hield aan tot de 2e week van februari. We kregen het bericht van school dat een moeder uit onze klas niet meer lang in ons midden zou zijn. Dat is schrikken! Zeker omdat ik haar steeds vanaf de zijlijn hebt geprobeerd te steunen in haar ziekteproces. Vanaf de zijlijn omdat ik ook gewoon een moeder ben uit de klas niet meer en niet minder. Deze vrouw heeft zoveel strijd geleverd 6 jaar ziek en 6 jaar een voorbeeld zoals er weinig voorbeelden zijn. 14 dagen na het bericht dat ze het niet ging redden is ze overleden. Wat bewonder ik deze vrouw en gelukkig heb ik haar dit nog kunnen zeggen in een kaart. Ze zei Antoinette de tijd haalt me in ik wil nog zo graag maar mijn lijf is op. Keihard als je dit hoort. Je kunt niks en je voelt je zo machteloos. Deze vrouw had de regie stevig in handen alles maar dan ook alles had ze tot in de puntjes geregeld. Gelukkig zijn we met een aantal moeders afscheid wezen nemen. En heel gek, wat kun je opgelucht zijn als je een bekende uitvaartverzorger ziet. Ron de rots in de branding bij de uitvaart van mijn moeder heeft ook de uitvaart van deze bijzondere vrouw geregisseerd en dat voelde zo goed. Hij was verbaasd dat ik het benoemde maar zo voelde het echt omdat je weet dat hij zijn vak verstaat. Dit gebeuren kleurt je leven er is weer een rouwrandje bij in je hart.
Tegelijkertijd gaat het leven gewoon weer door. Terug op het werk krijgen we 2 kindvragen op 1 dag. 1 logeervraag en 1 crisisvraag. Tegen beide zeggen we in eerste instantie ja. Ook omdat de praktische oplossing werd gegeven in ons 5 minuten gezinsoverleg en Esmee al de praktische bezwaren wat betreft de slaapplaatsen had opgelost. Dit was op een donderdag. Dinsdag zou duidelijk worden of het crisiskindje kwam en woensdag kwam het logeerkindje kennismaken. De beide kindjes waren nog klein 4 en 5 jaar oud. Uiteindelijk bleef het crisis kindje in haar eigen gezin. Het logeerkindje voelde zich erg goed bij ons maar bij ons kwamen steeds meer twijfels. Past zo'n jong kindje wel in ons gezinssysteem van nu? Ook leek de vraag groter dan die eerst werd gesteld 1 weekend in de maand werd al snel 1 weekend en vakantie opvang. Samen met onze teamcoach hebben we vanmorgen toch maar besloten het niet te doen omdat we niet zeker zijn over het perspectief bij ons. Dan kun je maar beter nee zeggen direct na de kennismaking dan dat als je al verder bent in het traject. Maar oh wat voelt dat naar. Ook al hebben Bert en ik altijd gezegd bij twijfel is het nee gaat dit rechtstreeks tegen je gevoel in. En ook al is het verstandelijk goed toch knaagt er altijd nog iets. Dit is de meest verschrikkelijke kant van gezinshuisouder zijn. Je voelt dat je een kind kan helpen maar moet je verstand laten spreken. Je hebt immers ook verantwoordelijkheid ten opzichte van de jongens die al bij je wonen en ten opzichte van Esmee die ook haar schaarse momenten samen met ons koestert.
Het is goed zo....
Wederom gaan we over tot de orde van de dag. Wat is het heerlijk om te zien dat er 6 meiden rondrennen op het plein voor ons huis. 6 meiden die genieten van een lange middag vrij omdat ze het continu rooster hebben deze week op school. 6 meiden in de bloei van hun leven ieder met hun verhaal. 2 meiden van deze 6 hebben geen moeder meer zoals ik die trots toe staat te kijken naar hun lol. Dit besef komt weer in volle vaart binnen. Deze meiden hebben het geluk dat ze een heel bijzondere klas hebben die ze steunt. Want wat je ook hebt of niet meer hebt in hun geval in groep 7 van Obs de Huet mag je zijn wie je bent en als je het even niet zo lekker hebt zitten zijn er altijd wel een paar die je vragen of het gaat of dat je wilt spelen. Fijn dat ze onderdeel zijn van deze groep, deze klas met de bijzondere juffen die de meesten al 3 of 4 jaar kennen. Lieve kids ik hoop voor jullie dat deze mooie sfeer zo blijft ik hoop ook dat jullie er later net zo mooi op terug kijken als hoe ik er nu tegenaan kijk.
donderdag 30 januari 2014
Fotoshoot van Site Woondiensten
Via twitter las ik het bericht dat Site woondiensten op zoek was naar modelgezinnen voor hun huisstijl. Leuk! Ook manlief was positief dus de reactie naar Site was snel weg.
In het kader van de participatiesamenleving....niet zozeer omdat we het fijn vinden om in de belangstelling te staan maar wel om te laten zien dat zorg ook daadwerkelijk anders kan zagen we hierin een missie. Vindingrijk staat er in de visie van Zozijn zie hier gevonden via Twitter.
De jongens vonden het allemaal wel interessant en dochterlief vond het helemaal tof.
Dat er ook nog een leuke kadobon tegenover stond was bijzaak maar wel een leuke bijkomstigheid. Mooi voor de aanvulling van de spelletjeskast.
Op woensdagmiddag kwam Stefanie Luinge van Site samen met de fotograaf om alles wat er in elk ander gezin ook afspeelt de gevoelige plaat te leggen.
Wat was ik wederom trots op iedereen. Want wat nou voorbereiding tot in den treure .... het hier en nu en het gewoon doen en de duidelijkheid die dat met zich meebrengt deed zijn werk! We gaan vanmiddag op de foto was de enige voorbereiding en leverde geweldige plaatjes op.
Samen vissen voeren, samen eten koken, samen voetballen, samen monopoly spelen, en koffie drinken. Maar ook dochterlief alleen in haar eigen chillroom waar ze samen met vriendinnen zich kan terugtrekken als ze dat even wil.
Het was super, mede omdat er ook een geweldige fotograaf was. Eigenlijk was hij heel chaotisch maar dat maakte het ook wel weer grappig. Zelfs de jongens konden om hem lachen.
Alle structuren werden doorbroken deze middag maar dit kon omdat er een ontspannen sfeer was. Er kwam ook geen nare reactie achteraf en daarom ook de trots op onze jongens die zich in deze onstabiele situaties wederom staande wisten te houden.
We staan dus binnenkort op de website van Site en zullen vast ook nog elders opduiken.
Bedankt Roel Kleinpenning voor de mooie foto's en Stefanie voor deze mooie kans.
In het kader van de participatiesamenleving....niet zozeer omdat we het fijn vinden om in de belangstelling te staan maar wel om te laten zien dat zorg ook daadwerkelijk anders kan zagen we hierin een missie. Vindingrijk staat er in de visie van Zozijn zie hier gevonden via Twitter.
De jongens vonden het allemaal wel interessant en dochterlief vond het helemaal tof.
Dat er ook nog een leuke kadobon tegenover stond was bijzaak maar wel een leuke bijkomstigheid. Mooi voor de aanvulling van de spelletjeskast.
Op woensdagmiddag kwam Stefanie Luinge van Site samen met de fotograaf om alles wat er in elk ander gezin ook afspeelt de gevoelige plaat te leggen.
Wat was ik wederom trots op iedereen. Want wat nou voorbereiding tot in den treure .... het hier en nu en het gewoon doen en de duidelijkheid die dat met zich meebrengt deed zijn werk! We gaan vanmiddag op de foto was de enige voorbereiding en leverde geweldige plaatjes op.
Samen vissen voeren, samen eten koken, samen voetballen, samen monopoly spelen, en koffie drinken. Maar ook dochterlief alleen in haar eigen chillroom waar ze samen met vriendinnen zich kan terugtrekken als ze dat even wil.
Het was super, mede omdat er ook een geweldige fotograaf was. Eigenlijk was hij heel chaotisch maar dat maakte het ook wel weer grappig. Zelfs de jongens konden om hem lachen.
Alle structuren werden doorbroken deze middag maar dit kon omdat er een ontspannen sfeer was. Er kwam ook geen nare reactie achteraf en daarom ook de trots op onze jongens die zich in deze onstabiele situaties wederom staande wisten te houden.
We staan dus binnenkort op de website van Site en zullen vast ook nog elders opduiken.
Bedankt Roel Kleinpenning voor de mooie foto's en Stefanie voor deze mooie kans.
donderdag 2 januari 2014
afhankelijk van instanties
Fris en fruitig zijn we weer opgeladen na een weekje Texel met de kerst en een gezellige oud en nieuw met vrienden. De adrenaline stroomt en we zijn klaar voor een nieuw jaar.
De jongens komen ook weer thuis en dat is gezellig. Ze hebben het ook erg gezellig gehd met hun familie. 2 van de 4 blijven nog thuis bij hun ouders omdat het beter met ze gaat dan verwacht.
We hopen op een rustig begin maar hebben een internet en telefoonstoring. Gelukkig op 2 januari gelijk een monteur. De eerste meevaller dit jaar!
Op donderdag besluit ik toch maar eens te gaan bellen met de instantie wie ik nodig heb om voor 1 van de jongens een passende werkplek te krijgen. De plek is er, hij is welkom op 13 januari maar er is leerplichtontheffing nodig en de mevrouw die wel mondeling heeft toegezegd reageert niet op mijn verzoek per mail. Ik heb het echter schriftelijk nodig anders krijg ik geen indicatie voor de werkplek.
Na 3 telefoontjes blijkt mevrouw onvindbaar en ligt er een tweede terugbelverzoek en een 3e mail met vraag om reactie.
Ook kijk ik bij het indicatie orgaan of er al iets is gebeurd met de indicatie aanvraag. Helaas is dit ook nog niet het geval. Hier word ik altijd en beetje gespannen van.
Alles mooi geregeld voor de jongen in kwestie die broodnodig rust in zijn leven verdiend. Rust die hij op zijn school niet meer vindt. Hij was zo blij dat wij samen konden besluiten na het zoveelste incident op school dat het genoeg was. Hij verdiende een nieuwe start en die heeft zich aangediend. Met een welwillende collega hebben we 2 prachtige werkplekken voor hem gevonden. Zelfs het vervoer was al geregeld want Gerrit onze bekende chauffeur kwam hem al halen gisteren.
Dit hebben we dus zelf in de hand en kunnen we zelf sturen als zorg organisatie zijnde. Wat we niet zelf in de hand hebben is dat er voor deze jongen en indicatie moet komen en dat daar leerplicht ontheffing moet komen voor deze indicatie. En omdat je hierbij afhankelijk bent van anderen duurt het wachten soms lang.
We hebben nog een week. Een week waarin de mevrouw van de leerplicht hopelijk boven water komt en het indicatie orgaan ook zijn taken naar behoren uitvoert. Dan zal ik voor deze jongen nog even een goed afscheid regelen op school en een goede kennismaking op zijn allereerste werkplek binnen de dagbesteding met geldige indicatie.
En als dit niet lukt duik ik ook maar onder net als de mevrouw van de leerplicht....
Antoinette
De jongens komen ook weer thuis en dat is gezellig. Ze hebben het ook erg gezellig gehd met hun familie. 2 van de 4 blijven nog thuis bij hun ouders omdat het beter met ze gaat dan verwacht.
We hopen op een rustig begin maar hebben een internet en telefoonstoring. Gelukkig op 2 januari gelijk een monteur. De eerste meevaller dit jaar!
Op donderdag besluit ik toch maar eens te gaan bellen met de instantie wie ik nodig heb om voor 1 van de jongens een passende werkplek te krijgen. De plek is er, hij is welkom op 13 januari maar er is leerplichtontheffing nodig en de mevrouw die wel mondeling heeft toegezegd reageert niet op mijn verzoek per mail. Ik heb het echter schriftelijk nodig anders krijg ik geen indicatie voor de werkplek.
Na 3 telefoontjes blijkt mevrouw onvindbaar en ligt er een tweede terugbelverzoek en een 3e mail met vraag om reactie.
Ook kijk ik bij het indicatie orgaan of er al iets is gebeurd met de indicatie aanvraag. Helaas is dit ook nog niet het geval. Hier word ik altijd en beetje gespannen van.
Alles mooi geregeld voor de jongen in kwestie die broodnodig rust in zijn leven verdiend. Rust die hij op zijn school niet meer vindt. Hij was zo blij dat wij samen konden besluiten na het zoveelste incident op school dat het genoeg was. Hij verdiende een nieuwe start en die heeft zich aangediend. Met een welwillende collega hebben we 2 prachtige werkplekken voor hem gevonden. Zelfs het vervoer was al geregeld want Gerrit onze bekende chauffeur kwam hem al halen gisteren.
Dit hebben we dus zelf in de hand en kunnen we zelf sturen als zorg organisatie zijnde. Wat we niet zelf in de hand hebben is dat er voor deze jongen en indicatie moet komen en dat daar leerplicht ontheffing moet komen voor deze indicatie. En omdat je hierbij afhankelijk bent van anderen duurt het wachten soms lang.
We hebben nog een week. Een week waarin de mevrouw van de leerplicht hopelijk boven water komt en het indicatie orgaan ook zijn taken naar behoren uitvoert. Dan zal ik voor deze jongen nog even een goed afscheid regelen op school en een goede kennismaking op zijn allereerste werkplek binnen de dagbesteding met geldige indicatie.
En als dit niet lukt duik ik ook maar onder net als de mevrouw van de leerplicht....
Antoinette
Abonneren op:
Posts (Atom)